Op een dag ontmoette u de liefde van uw leven en besloot u zich aan hem te binden. Het was de persoon die u nodig had, de persoon waar u al jaren op wachtte.

Alles aan haar leek perfect en in overeenstemming met uw waarden, uw aspiraties, uw levensplannen.
U besloot dus een gezin te stichten en een huis te bouwen om haar te huisvesten.

En toen gingen de jaren voorbij. En de dingen zijn veranderd.
De spanningen namen toe, er werd steeds vaker ruzie gemaakt, en u verdraagde steeds minder haar kleine, onbeduidende maar irritante gewoontes.

Vandaag doet een jas op de eetkamerstoel u zelfs opschuimen.
Tandpasta in de gootsteen laat u opspringen.
Een eetkamertafel vol met tijdschriften doet u brullen.

Niets gaat meer aan u voorbij en u vraagt u uiteindelijk af of u echt een einde wilt maken aan uw leven met de persoon van wie u zo hield.

Maar wat is er gebeurd en hoe bent u tot daar gekomen?
Door mijn jarenlange ervaring in het veld, het aantal huizen dat ik al gesorteerd heb en alle discussies die ik met mijn klanten heb gevoerd, kan ik u vandaag wat stof tot nadenken geven om deze vraag te beantwoorden.
Ik heb mezelf vaak deze vraag gesteld.

Kenden we immers echt deze persoon met wie we besloten hebben om een langdurige of zelfs zeer langdurige verbintenis aan te gaan?
Hadden we zijn gedrag in het huis al voorzien?
Hadden we de omvang van de gevolgen van dit toeval dat we zo graag wilden? Of de gevolgen van deze superorganisatie die ons geruststelde?
Hadden we verwacht dat deze kwaliteit na verloop van tijd een defect zou worden?

Nee, natuurlijk niet. Door het afschieten van liefdeshormonen waren we allemaal blind en weigerden de waarschuwingssignalen te zien van zulke frequente en klassieke problemen bij koppels.
En ik kan het u zeggen! Wat is het meest terugkerende argument tussen twee mensen die onder hetzelfde dak wonen?
Het huis natuurlijk! En alles wat daarbij komt kijken: papierwerk, dagelijkse organisatie, beheer van huishoudelijke taken, taakverdeling, rommelige ruimtes, dwangmatig winkelen, ...

Ik vroeg me uiteindelijk af of de beste oplossing niet zou zijn om het toekomstige bruidspaar een levensgrote test te geven?

Want als u beter kijkt naar de oorzaken van de opstoppingen in een huis, zie je dat er drie zijn :

1. Wat we zijn, hoe we werken
2. Wat we hebben meegemaakt, en wat ons onherstelbaar heeft getekend
3. En wat we niet meer kunnen zien, en wat toch een bron van wanorde is in onze huizen.

Als het zo simpel was, zouden we het weten!
Want in werkelijkheid moeten we een moeilijkheidsgraad toevoegen aan de analyse van wat we zijn.
Er is wat we als kind waren (ons aangeboren profiel), wat onze ouders ons hebben geleerd (ons onderwijsprofiel) en wat we hebben meegemaakt en wat ons diepgaand heeft veranderd (levensgebeurtenissen).

Als ik mijn ouders vraag hoe ik als kind was, vertellen ze me dat ik creatief was. Ik was voortdurend bezig met het verzinnen van nieuwe woorden. Ach ja. Maar ik heb niet het gevoel dat ik dat nog steeds ben.

Als ik denk aan de opleiding die ik heb genoten, zie ik een levend huis vol wanorde maar vol gelach waar de komst van een rekening ons deed huiveren. Waarschijnlijk de angst om te missen die me zo angstig maakte.

En als ik terugdenk aan de komst van mijn drie kinderen, moet ik toegeven dat ik meteen in een diepe sentimentaliteit vol melancholie val.

En u, hoe zou u uzelf definiëren?
Een verzamelaar, die zaken ophoopt om zichzelf gerust te stellen?
Aarzelend, wie gaat er van de ene passie naar de andere?
Recreatief, wie heeft er een hekel aan repetitieve taken?
Perfectionist, wie doet er liever niets dan de dingen te halveren?
Of enthousiast, wie kan er geen nee zeggen?

Er zijn, geloof ik, 13 profielen van mensen die de neiging hebben om hun huizen te rommelen. In welke profielen herkent u uzelf of uw partner?
Heeft u uzelf ooit deze cruciale vraag gesteld?

Cruciaal, want laten we onszelf niet voor de gek houden...
Een chronisch uitstel zal nooit kunnen opschieten met een maniakale perfectionist.
Een grenzeloze creatieveling zal nooit blij zijn met een bezorgde onderdruk.
Een verzamelaar in hart en nieren zal het niet lang meer volhouden met een gepassioneerde minimalist.
Of ze gaan met elkaar om als hemden en ezels, maar vullen hun huis in een razend tempo en het is al hun dagelijks beheer dat eronder lijdt... soms tot het punt dat ze uit elkaar moeten gaan.

Dus, laten we eerlijk zijn. Het is geen geringe zaak om een leven met iemand te maken en er vele jaren mee door te gaan.
Tussen de verblindende gevoelens, de verborgen gebreken, het leven dat ons verandert en ons en de kinderen die het kruitvat in brand komen steken, is het niet gemakkelijk om het in de loop van de tijd vast te houden.

En toch... gebeurt het nog steeds.
Ik ontmoette de man die mijn leven ging delen toen ik 16 was.
Tegen juni 2017 zal ik meer tijd met hem doorbrengen dan zonder hem sinds ik 32 ben.
We hebben onze plannen, onze levensstijl, ons huis voortdurend aangepast aan onze behoeften en die van ons groeiende gezin.
We hebben onszelf in vraag gesteld en naar oplossingen gezocht.

Dus wees niet ontmoedigd! En gebruik uw huis, de bakermat van uw koppel, om de consensus te vinden die bij u past. Jullie allebei.

 

Elodie Wery

Tags : Samenwonen